کلماتی چند از مرحوم دکتر شریعتی

بسم الله الرحمن الرحیم

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد /// نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم /// چه خواهد ساخت /// ولی بسیار مشتاقم /// که از خاک گلویم سوتکی سازد //// گلویم سوتکی باشد /// به دست کودکی گستاخ و بازیگوش /// و او یک ریز و پی در پی /// دم خویش را بر گلویم سخت بفشارد /// و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد /// بدین سان بشکند در من /// سکوت مرگبارم را

زمانی که مرحوم دکتر علی شریعتی زبان به سخن گشود تا نسل خود را متوجه یک پیام دینی از طراز جدید نماید روحانیت حوزه و خارج از آن احساس ترس عمیقی نمود . گسترة این بیمناکی تا انجا بود که حتی آیة الله شهید مرتضی مطهری را هم به واکنش شدید در برابر اندیشه و منظر نوگرایانه شریعتی واداشت و اختلاف و کشمکش هایی را در ساحت دین داری و دین داران پدید آورد که شرح ما وقع در روایات تاریخی مربوط به ان دوران مضبوط است

 انگشت شمارند، یعنی کمتر از انگشتان یک دست، افرادی که در سلک روحانیت بودند و شهامت دفاع از آراء شریعتی را یافتند . مرحوم طالقانی علی رغم اینکه در دوران طلوع و افول آن مرحوم در زندان یا تبعید بود اما به دفاع از اندیشۀ او و روش وی در تبلیغ اقدام نمود. جز او دیگرانی هم بودند که با لیت و لعن و طرح چند علامت سؤال به سکوت برگزار کردند.

و اما علامة حکیم غروی از آغازین روزهای شهرت دکتر شریعتی در دانشگاه مشهد و قبل از ایام حسینیة ارشاد به حصول اطلاع از مبانی تدریس وی در درس اسلام شناسی، به دفاع از تفکر و شخصیت این متفکر نو آفرین پرداخت.

سرانجام وقتی دید پیروزی انقلاب هم نتوانست غدة چرکین مخالفت با اندیشه او را بسوزاند در یکی از خطبه های نماز جمعه خود به دفاع مجدد از او پرداخت

کلماتی چند از مرحوم شریعتی

عزیزتر از عدالت

فرار! فرار! برای بازیافتن آنچه از عدالت عزیزتر است و آنچه از سیری والاتر: آزاد بودن! انسان در گرسنگی ناقص است، انسان در استثمار شدن ناقص است، انسان در محروم ماندن از نعماتی که خداوند بر سر سفرة طبیعت نهاده است ناقص است، اما انسان است. اما انسانی که از «آزادی» محروم است، انسان نیست، زیرا انسان حیوانِ آزاد است، یعنی اختیار و اراده دارد و این اختیار و اراده است که او را با طبیعت بیگانه میکند و از حیوانات جدا می سازد و به خدا، ارادة مطلق آفرینش، «همانند» . آنکه آزادی را از من می گیرد، دیگر هیچ چیز ندارد، که عزیزتر از آن به من ارمغان دهد !

آرمان انسانی

وقتی زن یک آرمان انسانی پیدا کرد و به غیر از بدنش چیز مقدس تر، باارزش تر و متعالی تر دیگری به صورت آرمان، آگاهی، تعهد، مسئولیت، دانش و ارزشهای معنوی و انسانی به او ضمیمه شد، اینها وجود داشتن او را اثبات میکند و دیگر نه تنها لازم نیست او را بپوشانی، به او زور بگویی و فحش بدهی و دائمً جهنم و بهشت و ملک عذاب و ... را به رخش بکشی، بلکه برای خود او به طور طبیعی (عکس العمل فطری و روانیش این است) اندام –هر چند هم زیبا باشد – کسر شأن می شود برای این که شأن مافوق بدن و زیبایی اندیشه پیدا کرده است.

عزاداری برای حسین (ع)

درد ما این است که تمام اندوخته ها و ارزشهای متعالی الهی را که تنها روزنة امید نجات ماست و تمام رهبران و پیشوایان و ائمة معصوم ما شیعه که یاد و خاطرة هر کدام از آنها میتواند آموزندة بزرگترین درس انسانیت و آزادی برای همة زمین و زمان باشد، به به صورتی مسخ کرده و به شکلی در آورده اند که عامل اسارت ما گردیده اند ... مسأله این است که برای سرور شهیدان عالم که تا لحظة شهادت «زندة میرا » بود و بعد از شهادت «زندة جاوید» است ... «عده ای مردة متحرک» عزاداری میکنند و نمیفهمند که این گونه عزاداری برای «مرده ذلیلی» چون خود اوست نه برای زندة جاویدی چون حسین(ع) !   

برای آشنای با اندیشه ها و آثار حکیم غروی سایت  www.arbabehekmat.com مراجعه فرمایید